Δάπεδα - Συμπεριφορά Αντιστατικότητας
Ηλεκτροστατικά φορτία δημιουργούνται όταν μονωτικά υλικά τρίβονται το ένα με το άλλο. Αυτό συμβαίνει διότι ηλεκτρόνια μετακομίζουν από τη μία επιφάνεια στην άλλη και λόγω της χαμηλής αγωγιμότητας δεν "προλαβαίνουν" να επιστρέψουν πίσω.
Τα υλικά τριβής παίζουν τον κυριότερο ρόλο, όσον αφορά την ένταση του ηλεκτροστατικού φορτίου. Αυτά τα ηλεκτρόνια δημιουργούνται και κατά τη βάδιση πάνω σε μη αντιστατικά δάπεδα ανάλογα και με τα παπούτσια που φοράμε. Εκφορτιζόμενα, όταν αγγίξουμε μεταλλικές επιφάνειες, οδηγούν ίσως στη δυσάρεστη αίσθηση “ηλεκτρισμού”. Το ηλεκτρικό τόξο που προκαλείται μπορεί να φθάσει μέχρι και 15kV που δεν αποτελεί κανένα κίνδυνο για την ανθρώπινη υγεία. Έτσι, σε κανονικούς χώρους που ζούμε και εργαζόμαστε δεν χρειάζεται κανενός είδους προφύλαξη. Το όριο της εκκένωσης για να μη γίνει αυτή αντιληπτή, θεωρούνται τα 2kV.
Ρόλο παίζει και η υγρασία της ατμόσφαιρας, αφού όσο χαμηλότερη είναι τόσο αυξάνεται το δημιουργούμενο ηλεκτροστατικό φορτίο. Έτσι, σε χώρους με κλιματισμό χωρίς εξωτερικό αερισμό, ξεραίνεται η ατμόσφαιρα και παρατηρείται εντονότερα η ύπαρξη ηλεκτροστατικών φορτίων. Σωστό επίπεδο υγρασίας για να μη δημιουργείται το φαινόμενο είναι η 50%-60% που άλλωστε είναι και η σωστή υγιεινή υγρασία.
ΑΝΤΙΣΤΑΤΙΚΑ λέγονται τα δάπεδα εκείνα στα οποία εξεταζόμενα σύμφωνα με τον κανονισμό EN 1815 η εκφόρτιση στατικού ηλεκτρισμού δεν ξεπερνά τα 2kV οπότε και δεν βοηθάει στην ανάπτυξη ποσότητας ηλεκτρονίων που να οδηγούν σε αυτές τις εκφορτίσεις, τις αντιληπτές από τον άνθρωπο.
Κάποιες ηλεκτρονικές συσκευές, ανάλογα με τις κατασκευαστικές τους λεπτομέρειες, ίσως έχουν μεγαλύτερη ευαισθησία από την ανθρώπινη. Οι κατασκευαστές τότε ζητούν τότε ακόμη λιγότερα ηλεκτρόνια στις επαφές ή περισσότερο αντιστατικό. Αυτά αναφέρονται και σαν ΗΜΙΑΓΩΓΙΜΑ στα οποία πρέπει σύμφωνα με την EN/IEC 61340-4-1 η ηλεκτρική αντίσταση του δαπέδου να είναι R<108Ohms.
Υπάρχουν και κάποιοι χώροι όπου δεν θέλουμε κανένα ηλεκτρόνιο. Αυτό ισχύει στα χειρουργεία των νοσοκομείων όπου υπάρχουν πολλά ευαίσθητα μηχανήματα αλλά και αέρια που κάποια είναι εύφλεκτα. Ακόμη, σε χώρους όπου χρησιμοποιούνται εκρηκτικές ή εύκολα αναφλέξιμες ουσίες (αποθηκευτικοί χώροι πυρομαχικών ή πυροτεχνημάτων, σταθμοί παραγωγής γκαζιού). Εκεί ζητούνται ΑΓΩΓΙΜΑ δάπεδα τα οποία κατάλληλα τοποθετημένα με αγώγιμη κόλλα και πλέγμα χαλκού που οδηγείται σε μια γείωση, δεν αφήνουν κανένα ηλεκτρόνιο στο πλαστικό δάπεδο. Τα δάπεδα αυτά σύμφωνα πάλι με την EN/IEC 61340-4-1 έχουν ηλεκτρική αντίσταση R 5x104 ≤ R ≤ 106 Ohms.
Υπάρχουν και άλλοι κανονισμοί που ελέγχουν τα δάπεδα με την παραπάνω πάντα λογική αλλά οι Ευρωπαϊκές Νόρμες EN είναι αυτές που έχουν επικρατήσει.
Μικρότερη αντίσταση: άρα καλύτερος αγωγός ηλεκτρισμού, άρα αγώγιμο δάπεδο και ευκολότερη απομάκρυνση των ηλεκτρονίων προς τη γείωση μέσω του πλέγματος χαλκού.
Μεγαλύτερη αντίσταση: άρα κακός αγωγός του ηλεκτρισμού, άρα περισσότερα απομένοντα ηλεκτρόνια στο δάπεδο.
Όταν η ηλεκτρική αντίσταση μεγαλώσει πολύ φτάνουμε σε άλλο ειδικό είδος δαπέδων που είναι τα ΜΟΝΩΤΙΚΑ δηλαδή τα δάπεδα που προσφέρουν ηλεκτρική μόνωση. Αυτά είναι συνήθως από καουτσούκ, που είναι κακός αγωγός του ηλεκτρισμού από τη φύση του, οπότε εμποδίζει την κίνηση των ηλεκτρονίων.
Μονωτικά δάπεδα δεν απαιτούνται παρά μόνο σε ειδικές περιπτώσεις, όπως μπροστά σε ηλεκτρικούς πίνακες, σε σημεία συναρμολογήσεως ηλεκτρονικών συσκευών, σε εργαστήρια φυσικής και γενικά όπου χρειάζεται προστασία από κατά λάθος επαφή με υψηλή ηλεκτρική τάση.
Το πάχος του μονωτικού δαπέδου καθορίζει και μέχρι πόσα Volt τάσης προστατεύει. Αυτό δίνεται από τον κατασκευαστή του δαπέδου. Διακρίνονται σε κλάσεις Class 0, 1, 2, 3, 4 και τυπικά επανελέγχονται κάθε χρόνο για ασφάλεια, με τον κανονισμό IEC61111.